Καθώς για ακόμη μια φορά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, βρισκόμαστε κάτω από τις δύσκολες συνθήκες εφαρμογής του δεύτερου lockdown, έχοντας υπάρξει αθλητής, προπονητής, και κυρίως γονέας, αυτή την ώρα συναισθάνομαι πρωτίστως τι βιώνει ένας αθλητής ή μία αθλήτρια όταν αποκόπτεται αναγκαστικά, σωματικά και συναισθηματικά από το αγαπημένο του άθλημα.
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση.
Ο/Η απογοητευμένος/η αθλητής/τρια;
Ο/Η προπονητής/τρια που έρχεται αντιμέτωπος όχι μόνο με οικονομικά προβλήματα, αλλά περισσότερο ακόμα βλέποντας το έργο του να καταρρέει;
Το σωματείο που κυριολεκτικά δεν ξέρει τι του ξημερώνει;
Η ομοσπονδία που λογικά μπορεί να προβλέψει το πόσο δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα;
Η πολιτεία για το κόστος των αποφάσεων που λαμβάνει;
Τώρα, το αποτέλεσμα είναι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός να έχει παγώσει και πάλι, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ενώ η επόμενη μέρα είναι αβέβαιη για όλους μας.
Πως να κρατήσει το όραμα και το στόχο του ένας αθλητής, όταν δε βρίσκεται στο φυσικό του χώρο, που είναι ο αγωνιστικός χώρος του;
Πως να στηριχθεί στο σωματείο του καθώς γνωρίζει ότι από την επόμενη κιόλας μέρα, το πιθανότερο είναι να δυσκολευτεί να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις;
Πιστεύω στο έργο των λοιμωξιολόγων και δεν αμφισβητώ ότι είναι πραγματικά οι προστάτες μας απέναντι στην πανδημία COVID-19. Είναι σα να λέμε οι «προπονητές» μας και γι’ αυτό πρέπει να τους ακούμε πιστά, ακολουθώντας κατά γράμμα τις αποφάσεις τους και το υγειονομικό πρωτόκολλο που εφάρμοσαν από την πρώτη μέρα της καραντίνας μέχρι σήμερα.
Δεν μπορώ όμως να μην πω ξεκάθαρα ότι πιστεύω επίσης στην πειθαρχία που διέπει το χώρο μας, τους αθλητές και τις αθλήτριές μας, τους προπονητές και τις προπονήτριές τους και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να μας ακούσουν και να μας δώσουν την ευκαιρία να το αποδείξουμε για μία ακόμα φορά με αυστηρότερα μέτρα αν χρειαστεί. Στις πισίνες όλη αυτή την περίοδο είχαμε διάσπαρτα μονοψήφιο αριθμό κρουσμάτων και το ότι δε διαδόθηκε δείχνει πολλά… Γνωρίζω ότι μπορούμε να το διαχειριστούμε, ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι τόσο σε θέματα ατομικής, όσο και συλλογικής ευθύνης.
Θέλουμε ανοικτά τα κολυμβητήρια, να ξαναδούμε τη ζωή, το χαμόγελο αλλά και την αγωνιστικότητα μέσα στις πισίνες της χώρας μας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι σαφές και αποδεκτό ότι η τελική απόφαση ανήκει στους αρμόδιους για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας.